sobota, 28 lutego 2015

Diabelsko

Jakiś czas temu na swoim fanpage'u na Facebooku ujrzałam przyjemną liczbę 666. Ponieważ wiem z obserwacji, że na przeróżnych fanpage'ach polubiający numer 666 otrzymują a to książkę z elementami grozy, a to kubeczek z diabełkiem, a to inny okolicznościowy gadżet postanowiłam, że i mój Polubiający dostanie prezent.

Diabelski.

Oczywiście najbardziej diabelskim prezentem byłoby podesłanie Polubiającemu moich własnych dzieci, a choćby tylko Pomponów (i choćby tylko na weekend), ale nie jestem z natury aż tak okrutna, no i nie chciałabym ryzykować, że przerażony Polubiający odlubi moją stronę natychmiast i jeszcze jej antyreklamę zrobi, a tego byśmy nie chcieli.

Powodowana powyższym wykonałam - po skonsultowaniu się z Polubiającym , który wszak mógł się okazać:

a) zbyt dojrzały wiekiem,
b) zbyt dojrzały temperamentem,
c) zbyt niechętnie nastawiony do wszelkich gadżetów,
d) zbyt niechętnie nastawiony gadżetów z diabełkami, choćby najbardziej niewinnych,

lecz się nie okazał, etui do telefonu w formie Diabelskiego Kotka,





zapinane z tyłu na stosownego koloru guziczki.


Już dotarł do miejsca przeznaczenia i podobno służy, jak powinien :).

niedziela, 22 lutego 2015

Jeszcze Bardziej Potforrnie

Jakiś czas temu zobaczyłam gdzieś w internecie coś, co się nazywało "Worry Eater". Była to zabawka w kształcie ludzika z buzią zamykaną na zamek, która służyła do tego, by dziecko mogło "wkładać" swoje zmartwienia zabawce do brzuszka, zamykać jej buzie i w ten sposób, symbolicznie, się ich pozbywać.

Pomysł mi się nadzwyczajnie spodobał, zwłaszcza, że jeden z moich Potomków to urodzony, zamartwiający się wszystkim, niezbędnie potrzebujący Worry Eatera malkontent, ale od razu wiedziałam, że wszywanie zamka mnie przerośnie.

Pomysł jednak, raz zasiany, rósł i ewoluował, aż wreszcie, taki wyewoluowany, wydał owoce.



Moje Worry Eatery przyjęły postać tub, w środku usztywnionych filcem, na zewnątrz obszydełkowanych, a przeznaczonych do przechowywania różności, czy to ołówków, czy to cukierków, czy klocków Lego, na które pojemników w Domu w Dziczy wciąż jest za mało.

Potfórr Potomka Młodszego:




Potfórr Potomka Starszego:



Ponieważ istniało ryzyko, że Pojemniki Na Różności, wykorzystywane bez przerwy, rozpadłyby się po tygodniu wpychania im w gardziele rąk aż po łokieć w celu wydobycia tego ostatniego, najostatniejszego cukierka/ klocka Lego kryjącego się w jego wnętrzu, dół każdego Potforra jest klapką, którą można otworzyć i tego cukierka wytrząsnąć (copyrights pomysłu by Pan Małżonek). Tym samym Potforry "robią kupkę", jak natychmiast, chichocząc patologicznie i robiąc głupie miny orzekły Potomki, wzdech.


Ale czym będą tę kupkę robić pozostaje zagadką, bo żaden z Potomków jeszcze nie zdecydował, jakie będzie przeznaczenie Potforrów.

Może nawet zostaną Worry Eaterami, kto wie :).