W krainie misiów

Misie urodziły się podczas jednej z nasiadówek w moim zakładzie pracy. Stanęły mi przed oczami jak żywe i nachalnie domagały się zainteresowania, tak nachalnie, że dyskretnie wymknęłam się z sali, w której produkowali się moi Koledzy i Koleżanki po fachu i w notesiku naszkicowałam portrecik misia ignorując szepczący mi do ucha Zdrowy Rozsądek, z naciskiem przypominający mi, że przecież i tak nie umiem szyć.

Mimo to narysowałam go, po powrocie do domu przerysowałam starannie na sztywną kartkę i wycięłam, robiąc szablonik, po czym skroiłam z resztek polarowych szalików i dresików, które pozostały w Domu w Dziczy po ataku koników (w tym także fryzyjskich ) na moją fantazję twórczą rok temu.

Do zaledwie skrojonych i wcale nie uszytych misiów ustawiła się natychmiast kolejka moich własnych dzieci, z racji starszeństwa oraz posiadania najtwardszych łokci współzawodnictwo wygrał Potomek Starszy, a zatem pierwszy miś, który się był urodził, poszedł w jego ręce.

Moim zdaniem nie powinien się był tak pchać, bo był to jednak, co by nie rzec, miś-prototyp, oczka mu się rozłaziły z noskiem i trzeba go był ze dwa razy przeprojektować...

... ale w końcu jakiś tam wyszedł, dorobił się szaliczka i łatek i poszedł w ręce Potomka Starszego, chociaż ten jest już PRAWIE nastolatkiem i obiektywnie lekceważy te wszystkie słodziaśne, dziecięce gadżety ;).

Potomek Młodszy na szczęście nastolatkiem nie jest, nawet prawie i może sobie pozwolić na nie lekceważenie słodziaśnych gadżetów, więc nie lekceważył, tylko zamówił sobie misia różowego. I smutnego.

Miś został zszyty o wiele bardziej fachowo, w ogóle okazało się, że szycie (z polaru, który - co jest kwestią kluczową - NIE SIEPIE SIĘ) jest łatwiejsze, niż się wydawało, przynajmniej mi.

Po czym worek z misiami się rozsypał, o czym będzie w kilku - co najmniej! - kolejnych wpisach.