Słoniki indyjskie, wersja wędrowna

Słoniki zaczęły szykować sie do drogi w zasadzie od pierwszego dnia, odkąd pojawiły sie na Instagramie.

Oczywiście nie te, które sobie u mnie na szafce wiszą. Inne. Te, których jeszcze nie było.

Pierwszy poleciał do nowego domu ten na zdjęciu widziany z bliska i "z profila", żółty, ale z ubrankiem jak ten pomarańczowy, jak głosiło

Wkrótce potem zapytanie o słonia przyszło z Krakowa.

To zapytanie było akurat bardzo zaprzyjaźnione, więc postanowiłam wyprawić w podróż nie jednego, ale dwa słonie.

Małego i dużego.

Albo, jak mawia moje najmłodsze dziecko, mamusię z synkiem.

Dopiero gdy przyozdabiałam już skrojoną, zszytą i wypchaną słoniową mamusię zaczęło mi świtać, że jest coś, co powinnam zrobić WIĘCEJ.

I tak słoniowa mama ma tył taki sam (a w każdym razie w tym samym stylu), co słoniowy synek.

Ma w takim samym stylu wykonane ubranko.

Ale koniec końców choć synek wygląda tak, jak jego wszyscy wykonani wczesniej młodsi bracia i kuzyni,

tak mamusia zyskała ozdobę na trąbie, tym samym upodabniając się do wstępnego szkicu projektu - oraz do prawdziwych, zdobionych także na trąbach, słoni indyjskich.

Ostatecznie mamusia wygląda tak:

Synek wygląda tak:

A razem wyglądają tak:

i w dodatku okazali się być nie mamusią z synkiem, tylko tatusiem z synkiem. Względnie braciszkami :).

Kraków zresztą - jak właśnie widzę - okazuje się najbardziej przeze mnie "zasłonionym" miastem Polski, o czym doniosę wkrótce w kolejnych postach.